شجاعتی که ندارم

درسته که بهش گفتم داره اشتباه میکنه و اصلا کار درستی نمیکنه، درسته ازش خواستم از تصمیمش برگرده، ولی درون خودم تحسینش میکنم، حرفی که نهایتا به خودش هم زدم. درسته که به نظر من رها کردن کارشناسی ارشد یکی از بهترین رشته های تخصصت ، در یکی از بهترین دانشگاههای مملکت، اون هم انتهای ترم آخر تحصیل، واقعا کار اشتباهیه، درسته وقتی گفت "من اصلا دوست ندارم رشته ام رو" بهش گفتم "این حرفا رو بذار کنار" ولی از همین نقطه به بعد تحسینش میکنم...

من توی زندگیم هیچوقت جرات نداشتم موقعیت مناسب رو صرفا چون بیشتر مسیرش رو رفتم و رو به پایانه رها کنم به خاطر "آرمانی که دارم" ، به خاطر "چیزی که دوستش دارم" ... معمولا سعی کردم چیزی که دوست دارم رو منتظر نگه دارم تا اون موقعیت رو به پایان برسونم!

تمام قد شجاعتت رو تحسین میکنم، که میتونی به خاطر آرمان و علایقت از هر چیزی در هر وقتی بگذری، به اینکه "میتونی تصمیم بگیری" حسودیم میشه، غبطه میخورم...