بُرد که بُرد!

اگر به ماجرای شعرخوانی میثم مطیعی در مورد برجام، فارغ از گرایشهای سیاسی و با نگاهی کاملا اجتماعی و اینجا لازمه باز تاکید کنم کاملاً عاری از صف بندی های جناحی موجود و فقط از منظر رفتار اجتماعی اعضای جامعه نگاه کنیم، دو ویژگی بارز و بسیار مُهلک عموم ایرانی ها - اولیش خودم - رو میبینیم! یکی هیجان محوری خالص و دیگری عدم تحمل انتقاد! اینکه واقعا عُمده ی مخالفین این شعر اون رو توهین آمیز میدونن، هیچ چیز ، مطلقا هیچ چیز جُز این رو به ذهن من نمیاره، این که جامعه به عبارتی مثل "خودت رو گم نکنی" و "در صف اول نشسته" و امثالُهم بگه "توهین" و جَوی راه بندازه که گویی به امام زمان توهین ناموسی شده - یا معادل غربیش، هولوکاست زیر سوال رفته - اوج عَدم آزادی بیان و دیکتاتوری ای هست که از بَطن مردم، از خودِ خودِ خودِ مردم - نه سیاسیون، نه دولت، نه نظام و نه هیچ کسی جُز خود مردم - به خودشون تحمیل میشه، همین بستر هست که دولت ها و حکومت های اقتدارگرا و دیکتاتور رو پرورش میده! همین مردم هستن که خودشون از حق بیان خودشون میگذرن و حتی در کمال تعجب علیهش موضع هم میگیرن و بعد همون حقِ خود-سلب کرده رو از عوامل بیرونیِ دیکتاتور مآب طلب میکنن! تاکید سه باره میکنم که این نوشته در مورد "واکنش مَردم به یک موضوع انتقادی" هست و قصد "مردم نشون دادنِ میثم مطیعی" به هیچ عنوان وجود نداره، چه اینکه اگر تا لحظه ی خوانش شعر رو زمان "الف" حساب کنیم، من از زمان "ب" حرف میزنم، یعنی از لحظه ای که واکنش ها به این شعر با اسم "توهین" - وجداناً؟ توهین؟ - بالا گرفت. مسئله ی دوم هیجان محوری خالص ما مردم هست، این هیجان محوری رو در تاریخ معاصر کم ندیدیم، چه در زمان اوج پیج "آزادی های یواشکی" چه در زمان "چهارشنبه های سفید" و چه در همین موضوع، مهمترین بازده این هیجان محوری، تقلیل دادن دغدغه های مهم به مسائل پیش پا افتاده و لوث کردن مطالبه های جدی تا حد "پچ پچ های خاله زنکی" هست. یعنی اگر من قرار بود بعد از خوندن این شعر، مسئله ای رو بردارم و روش مانور بدم، مسئله ی "تبعیض رسانه ای، نبود آزادی بیان برابر و برخورد دوگانه نظام و دولت با موضوع منتقد و محتوای نقد" بود ، مهمترین اتفاقی که "واقعا" در این مسئله رخ داده همین هست، مردمی که فقط حرف از "آزادی" میزنن، وقتی به جایی میرسن که باید این آزادی رو مطالبه کنن، آنچنان موضوع رو تیکه پاره، مُثله و لوث میکنن که اصلا اصل مطلب گُم میشه! وقتی مردم موضوعی به بزرگی تریبون نابرابر، برخوردهای دوگانه و میدون دادن کاملا یک طرفه به یکی از دو رویکرد (یا سه رویکرد!) عمده  جامعه رو میبینن و شرایطی دارن که بالاخره میتونن یه حرکت مهم در راستای موازنه قوا انجام بدن، مهمترین عملشون چیه؟ رَگ گردنی شدن که "وااااااااااااااااای به رییس جمهور گفت خودتو گم نکنی؟ وااااااااااااای گفت صف اول فلانه؟" و به جای بالفعل کردن پتانسیل بزرگی که وجود داره، تمام انرژیشون رو میگذارن سر موضوعی که نه وجود داره - توهین - نه اصلا اهمیتی داره! اولین وقتی که یادشون میفته میشُد جور دیگه هم به قضیه نگاه کرد، وقتی هست که تمام هیجان بی موردشون رو تخلیه کردن، مثل نوجوونی که بعد از خودراضایی و ارگاسمش، تازه عذاب وجدان میگیره! اولین باری که مردم ما به موضوعی فکر میکنن، وقتی هست که ظرفیت از دست رفته! مردمی که اول حرف بزنن ، اول رگ گردنی بشن و کاسه کوزه رو به هم بزنن بعد تازه بشینن فکر کنن که ای بابا چیکار باید میکردن، ایده آل ترین مردم برای زندگی کردن زیر سایه ی حکومت هایی هستن که به آزادی بیان اعتقادی ندارن!

پ.ن: این نوشته در مورد رفتار اجتماعی ما هست، و من با این بار حداقل چهار بار توی متن به این موضوع اشاره کردم! بازخوردهای موضوع - اگر بازخوردی وجود داشته باشه - احتمالا به تنهایی بتونه مبیّن حرفی که میزنم باشه! البته جدا امیدوارم اینطور نباشه!