نوشتاری کمابیش جدی درباره دورهمی

دورهمی وبلاگی اتفاقیه که میگن اعتبارش برای منه، یعنی عملا این دو سه روزه هی داره ازم تشکر میشه بابتش، خصوصی و عمومی! اما واقعیتش اینه که اینجوری نیست، اعتبار دورهمی به آدمهای دورهمیه، به آدمهایی که فارغ از خط کشی های ذهنی کنار هم جمع میشن، با پذیرشی مثال زدنی هم رو قبول میکنن و فارغ از هر اعتقادی کنار هم لذت میبرن از با هم بودن...

ترجیح میدم این بار از خود دورهمی ننویسم، به جاش دارم فکر میکنم دورهمی بعدی چه طور خواهد بود، آیا اصلا خواهد بود، اگر هست چطور هست؟ من تشکیلش میدم یا کس دیگه ای؟ خصوصی برگزار میشه یا عمومی؟ چه کسانی اولین بار میرن و چه کسانی دیگه توی دورهمی شرکت نمیکنن؟ به این فکر میکنم که چرا فکر میکنید دورهمی متولی داره و خودتون نمیتونید همت کنید و دورهمی راه بندازید؟ فکر میکنم که از توی این دورهمی ها چه دوستان قابل اعتمادی دارم و چه کسانی رو شناختم، فکر میکنم که جوری بهشون اعتماد دارم که برخی حقایق زندگیم رو که چهار ساله اینجا ننوشتم، توی یکی دو تا دیدار به بچه ها گفتم! فکر میکنم به اینکه بعدها اگر خواستم بیفتم و بمیرم، کسانی هستن که بگن "هولدن دوست ما بود، آدم خوبی بود" ...

دورهمی چیزی نیست که من و تو راه بندازیم، اگر میخواید هم رو ببنید، فارغ از اینکه من تشکیلش میدم یا نه، شروع کنید، دعوت کنید، دعوت بشید، سماجت کنید! بیفتید دنبال کسانی که ترجیح میدید باشن، میدونید، شما بلاگرید و ازتون توقع میره وقتی قراره کاری کنید اون کار رو مثل یه بلاگر انجام بدید! شما حتی فکرش رو هم نیمتونید کنید که من ، همین هولدنی که خیلی از شما به غرور و بیخیالی و نامردی و بی ادبی و امثالهم میشناسید، چقدر دنبال برخی بلاگرها کردم که "خواهش میکنم بیا" که "بدون تو صفایی نداره" که "فلانی و فلانی مخصوص خواستن که شما هم باشی" و غیره ...  و بلاگرهای عزیزی که در برابر اصرارهای من عموما لطف کردن و قبول کردن، بلاگرهایی که اگر هم نتونستن بیان، مودبانه و بزرگوارانه و بدون پیچوندن، دلیل واقعیشون رو بهم گفتن و نذاشتن حس بی اهمیت بودن به من دست بده ، البته بگذریم از اون نازنینـی که جمعه صبح خواب بود :| خلاصه اینکه دیدار شما دوستان با هم، متولی گری هولدن رو لازم نداره، شما بالغید، عاقلید و دست به قلم، جمع بشید، در جای جای ایران جمع بشید و هم رو ببینید و برامون بنویسید از آدمهای خوبی که شناختید، از خاطرات خوبی که رقم زدید، و از چیزهایی که ما از دست دادیم! خدا رو چه دیدید، شاید یه روزی از توی اینهمه دورهمی، یه دیدار چند صد نفره ساختیم!

به امید دیدار تک تک شما، کوچیک شما، هولدن.