گاهی یک نفس عمیق بکش و کاری نکن

برای بدرقه تیم ملی رفته بودیم ورزشگاه، قبل از جام جهانی 2006 بود و تیم فردای اون روز ایران رو به مقصد آلمان ترک میکرد! با بوسنی بازی داشتیم، حقیقتش تا اون تاریخ من برای تشویق تیم ملی به ورزشگاه نرفته بودم و بعد از اون تاریخ هم نرفتم... با چند تا از بچه ها رفتیم و تیم رو نشویق کردیم، بازی 3-2 بود، دقیقه 85... چند تا از بچه ها گیر دادن که بریم وگرنه به اتوبوس ها نمیرسیم، بلند شدیم و راه افتادیم، سی ثانیه بعد ورزشگاه ترکید، همگی با هم بدو بدو دویدیم سمت سکوها که ببینیم اوضاع از چه قراره، انگار اگر برگردیم بازیکنها یه بار دیگه همون گل رو میزنن ما ببینیم! باز راه افتادیم سمت راهرو ها و باز سی ثانیه بعد همون بساط و ما با تمام سرعت دویدیم سمت ورزشگاه! بازی 5-2 تموم شد و ما قشنگ ترین 5 دقیقه ی اون بازی رو ندیدیم! فقط چون تصمیم گرفتیم یه کاری کنیم...

میدونید؟ گاهی اوقات فعالانه ترین عملی که شما میتونید انجام بدید، هیچ کاری نکردنه، صبر کردنه، بعضی وقتها بهترین کار اینه که اجازه بدید اتفاق تا آخرش بیفته و شما سعی در تغییر هیچ چیزی نداشته باشید، شاید رستگاری توی کاری باشه که نکردید، نه توی کاری که کردید!

همین، باقی بقای همه شما!