دو ثانیه

نشسته بودم روی نیمکت سنگی روبروی دانشکده پرستاری و سیگار میکشیدم، سیگار رو گذاشتم روی لبم و یه کام گرفتم، اومدم یه کم از دلسترم مزه کنم که یهو دیدم هیچی تو ذهنم نیست، خالی! سفید! سرم رو آوردم بالا، آخرین ماشین از زاویه ی دیدم رفت بیرون، هیچ جا هیچی نبود، نه معنی ای، نه هدفی، نه روحی، نه جسمی، هیچ چیز نبود! حتی سکوت هم نبود! هیچ چیز، مطلقا هیچ چیر! هیچ چیز! خالی از معنی، تهی، پوچ، پوچِ ازلی ابدی! دوثانیه... دوثانیه طول کشید... ترسیدم، خیلی ترسیدم، خیلی خیلی خیلی ترسیدم!

زندگی توی دنیایی که هیچ چیز توش نبود، دو ثانیه...